Ik kan me voorstellen dat u de voorbije vijfendertig jaar niet met muziek bezig geweest bent en/of aan de achterkant van de maan verbleef. In alle andere gevallen heeft u zeker al van Thierry “Titi” Robin gehoord. Deze Franse gitarist is zowat in zijn eentje de Europese grondlegger geweest van wat we met een héél lelijke term “wereldmuziek” zijn gaan noemen: die vorm van muziek, die eigen folk vermengt met zustermuziekjes uit andere culturen.

Bij Robin begon dat al heel vroeg: al in 1984 ging hij gypsy en flamenco door zijn composities mengen, hij speelde toen al overal ter wereld en waar hij ook kwam, ging hij aan de slag met lokale muzikanten, of ze nu uit Hindustan, Marokko, Andalucia of Bretagne kwamen. Samenwerkingen met Hameed Khan, Erik Marchand, Bruno El Gitano en onnoemelijk veel anderen waren er het gevolg van, maar vooral: de reputatie van Robin als componist én als muzikant werd van toen af groter en groter. Hij waagde zich met de Iraakse Ud-speler Munid Bashir aan een project geïnspireerd door de foto’s van Cartier-Bresson, exploreerde al vroeg de Rumba Catalana, die we vandaag allemaal kennen, zocht en vond mogelijkheden om de sax, de hobo de accordeon en de doedelzak in zijn werk te integreren en…voor ons persoonlijk een héél grote stap: hij leerde ons Keyvan Chemirani kennen. De CD “Un Ciel de Cuivre” is intussen bijna twintig jaar oud, maar nog altijd een van de meest gedraaide platen uit onze collectie. Het was trouwens ook door Robin dat we in contact kwamen met het werk van Daniel Waro, Majid Bekkas en Esma Redzepova…

Samengevat -en ik vergeet opzettelijk een aantal belangwekkende projecten- is Robin dé brug naar heel veel andere muziekvormen, die vandaag gemeengoed zijn geworden en al speelt hij andere muziekvormen dan Ry Cooder, ik durf hem gerust de Europese versie van De Grootmeester noemen. Vandaag zijn we ruim 25 albums verder en weer slaagt Titi erin ons meer dan een beetje te verrassen: voor het allereerst in zijn carrière plugt hij de gitaren in en gaat hij elektrisch spelen, begeleid door drums, elektrische bas keyboards en sarangi (de kleine, recht op de schoot staande en met de strijkstok bespeelde Hindoestaanse variant van de sitar). Deze CD, die in Frankrijk al een jaar geleden uitkwam maar nu bij ons in de rekken ligt dankzij de onvolprezen oren van de mensen van Xango Music, is de neerslag van een risicovolle zoektocht, die erom draaide dat Robin probeerde die instrumenten en hun kracht, hun klankkleur, te integreren in zíjn manier van componeren en spelen. Met andere woorden: de exoten van dienst, zijn de drums, de bas en de keyboards, die ingepast werden in het wereldwijde verhaal van Robin.

Dat verhaal wordt deze keer verteld middels poëzie van de hand van Robin zelf, die, als vanzelfsprekend, inspiratie haalt uit veel plaatsen, ontmoetingen, samenwerkingen…die hij al heeft gehad in de loop van de voorbije decennia. Dat klinkt bij momenten erg verrassend en het levert zeker niet zo’n plaat op, waar je van de eerste keer mee “mee” bent. Integendeel: je moet er vooral in slagen je voorkennis aan de kant te schuiven, Robin te beluisteren alsof je ‘m voor de eerste keer hoort en niet al tien keer live zag spelen. Ik mocht ondervinden dat dat best wel moeilijk was, maar na een draaibeurt of drie, vier opende zich een heel mooie opeenvolging van taferelen, soms instrumentaal, maar vaak ook gezongen -in het Frans, Engels of Hindi- op tekst van Robin, die een heel apart universum weet te creëren, waarin je je als luisteraar na enige tijd erg comfortabel gaat voelen. Je gaat als het ware mee op reis in de wereld van Titi, waar een eigen mix van bestaande talen -vocaal en instrumentaal- een eigen beeldtaal vormen, waarvan ik bij deze moet vaststellen dat de woordentaal waarover ik beschik, een tikkeltje tekort schiet om ze te kunnen omschrijven. De nieuwe Robin is dus alweer een belevenis op zich en ik kan ze u niet genoeg aanbevelen: weinigen gaan zover als hij, en weinigen halen zo’n resultaat als hij. Geweldige plaat is dit, die mij doet hopen dat de man er eerlang onze kant mee uitkomt. Ik zie op z’n website dat Frankrijk bijna afgewerkt is. Tijd voor “les p’tits belges”? Hoogtijd !

(Dani Heyvaert)